تلویزیون های اینترنتی OTT (بخش دوم)

نگاهی به زنجیره فناوری های OTT

برای ارائه سرویس OTT لازم است تا زنجیره ارائه خدمات به طور کامل در نظر گرفته شود. نمایی ساده از فرایند ارائه سرویس OTT در کنار صفحه، نمایش داده شده است. در زیر به مهمترین فناوری‌های مورد استفاده در هر مرحله اشاره می‌شود:
الف) تأمین محتوا

• بسته توسعه نرم‌افزار (SDK: Software Development Kit): با کمک این بسته، برنامه‌نویسان و ارائه‌دهندگان خدمات می‌توانند به خلق و ایجاد سرویسهای جدید اقدام نمایند. به عبارت دیگر با وجود این بسته دایره تأمین‌کنندگان محتوا و خدمات گسترده می‌شود. نکته قابل توجه از نگاه رگولاتوری در این قسمت، بستری است که باید برای مشارکت آسان بیشترین تولیدکنندگان محتوا فراهم آید.
• فروشگاه نرم افزارهای کاربردی (App-store): از طریق این فناوری خدمات و بسته‌های کاربردی تولیدشده سریعتر در دسترس کاربران قرار می‌گیرد.

 
ب) آماده سازی، پردازش و فراوری محتوا

• ویرایش (Editing) و سانسور (Censorship)
• تغییر فرمت فایل (Formatting/Encoding/Transcoding)
• فناوریهای مربوط به افزودن فراداده (Meta Data)، تبلیغات (Advertisement)، راهنمای برنامه (EPG)، چند زبانی.
• فناوریهای بسته بندی محتوا (Packaging & Bundling)
• سامانه مدیریت محتوا (CMS: Content Management system) با قابلیتهای فرایندی مانند موتور گردش کار (Work Flow Engine) و قابلیتهای ارزش افزوده مانند موتور توصیه‌گری (Recommendation Engine)
• فناوری های نگهداشت محتوا مانند حفظ مالکیت و حقوق صاحبان محتوا (DRM: Digital Right Management) و آرشیو و نگهداری دارایی های دیجیتال (DAM: Digital Asset Management)

 
ج) ذخیره سازی و توزیع

• فناوری ها و بسترهای انتقال محتوا مانند FTTx، WiMAX، xDSL و 3G
• فناوری‌های ذخیره‌سازی (Storing &Caching) و توزیع محتوا CDN: Content Distribution/Delivery Network))
• نرم افزار واسط (MW: Middle Ware) برای ارسال داده با قابلیت سرویس‌دهی به افزارهای متنوع نمایشی (Multi Screening) و قابلیت چندزبانی و زیرنویس (Subtitle)
• فناوری‌های امنیتی در سمت سرور مانند دیواره آتش (Firewall)، ضد نفوذگری (Anti-Hacking) و ضد بدافزار (Anti-Virus)

 
د) ارائه سرویس

• سامانه کنترل دسترسی به محتوا (CAS: Conditional Access System)
• نرم افزارهای واسط (MW: Middle Ware) برای دریافت داده با قابلیت تطبیق‌پذیری با پهنای باند (Adaptive Bitrate)، موتور جستجو (Search Engine)، موتور تبلیغات هدفمند (TAE: Targeted Advertisin Engine)، افزارکهای مشارکت‌های اجتماعی (Social Experience modules) و امثال آن
• سامانه‌های پشتیبانی عملیات و کسب‌وکار (OSS/BSS: Operation/Business Support System) که زیرسامانه‌های اصلی آنها شامل صدور صورتحساب (Billing)، ارتباط با مشتریان (CRM: Customer Relationship Management)، پایش و تضمین کیفیت خدمات (QoS و QoE)، مرکز تماس (Call Center) و پیشخوان (Help Desk) است.
• سامانه‌های پرداخت مانند پرداخت اینترنتی، پرداخت از طریق کارت هوشمند، پرداخت از طریق تلفن، پرداخت از طریق موبایل و غیره
• فناوری‌های دریافت و نمایش مانند جعبه دریافت (STB: Set-Top Box)،Connected-TV، موبایل، کامپیوتر خانگی و فناوریهای جانبی مانند Remote Control، Joystick، Keyboard، Webcamو Motion Detector.

 
به موازات توجه دادن به اهمیت فناوری‌های اشاره شده فوق و لزوم بومی سازی آنها، دو موضوع حائز اهمیت در جهت استفاده صحیح از سرویس OTT در کشور وجود دارد. این دو موضوع عبارتند از:
لزوم آینده نگری: اگر قبل از گسترش نیاز به یک سرویس در جامعه، برای دستیابی به فناوریهای آن اقدام کنیم، در زمان نیاز دچار تعجیل و وابستگی به کشورهای دیگر نخواهیم شد.
تسلط فنی و حق انتخاب: اگر بر فناوری مسلط نشویم، از نظر تعیین مسیر محتوایی و رعایت سیاستهای فرهنگی نیز حق انتخاب ما محدود خواهد شد و مجبوریم فرهنگ غربی را در لباس ”جبر فناوری“ بپذیریم.
اولویت‌گذاری: این که چه بخشی از فناوری‌ها و راهکارها را از خارج از کشور تهیه نماییم و چه بخشی از آن را در داخل تولید نماییم، به علاوه اینکه برای بخش‌هایی که در داخل تولید می‌شوند و یا از خارج خریداری می‌گردد، انتقال فناوری در چه سطحی مورد نیاز و مناسب است، مساله‌ای است که باید با نگاه راهبردی در مورد آن تصمیم گرفت.
یکپارچه‌سازی راهکارها و فناوری‌ها: انتخاب فناوریها و تأمین‌کنندگان باید به گونه ای انجام شود که ترکیب فناوری‌های مختلف با یکدیگر و یکپارچه سازی آنها ممکن باشد.
عدم وابستگی به یک شرکت: بومی سازی فناوریهای مورد نیاز باید به گونه‌ای صورت گیرد که اپراتورهای تلویزیون تعاملی اینترنتی، به یک شرکت خاص در تامین فناوری خود محتاج نشوند.
در پایان یک نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که معرفی فناوری OTT، به معنی آن نیست که معتقد باشیم راه‌اندازی سرویسهای IPTV متعارف در شرایط حال حاضر کشور مناسب نیست؛ بلکه حتی ممکن است برعکس، راه‌اندازی سرویس IPTV متعارف هم‌اکنون در کشور موردنیاز هم باشد؛ سخن اینست که باید تجارب دنیا را به دقت شناخت تا بتوان با چشم باز انتخاب کرد و حتی دست به نوآوریهای تازه زد.
بخش اول مطلب را از اینجا بخوانید.

تلویزیون های اینترنتی OTT (بخش اول)

 OTT چیست؟

نسل اول ارائه خدمات تلویزیونی بر مبنای اینترنت که به internetTV معروف شد چندان توفیقی بدست نیاورد. شرکت‌های اینترنتی تنها توانستند بر بستر کامپیوترهای شخصی این خدمات را ارائه دهند و با حوزه کسب و کار مبتنی بر گیرنده‌های تلویزیونی آشنایی نداشتند.
پس از آن با ظهور IPTV، شرکت‌های تلویزیونی توانستند از مزیت‌های فناوری‌های IP و تعاملی بودن آنها استفاده کنند و بازار خوبی نیز برای شرکت‌های اینترنتی و مخابراتی ایجاد شد؛ ولی همچنان IPTV محتاج شبکه های محلی و مدیریت شده بود.
اخیرا فناوری OTT یا Over The Top ظهور کرده است که دنیای عرضه و استفاده از خدمات رسانه‌ای را اساساً متحول می‌سازد.
در یک تعریف کلی، OTT به هرگونه خدمت و محتوای ویدیویی گفته می‌شود که از طریق اینترنت و توسط یک ابزار انتهایی همچون جعبه‌های مبدل مخصوص (STB: Set Top Box) به کاربر نهایی خواهد رسید، به نحوی که مزیت‌های IPTV را از نظر واسط کاربری مناسب برای تلویزیون و سطح کیفیت بالا تا حد زیادی حفظ می‌کند ولی نیاز به شبکه محلی مدیریت شده ندارد و از همان بستر اینترنت برای انتقال محتوا استفاده می‌کند.

 معرفی گستره فناوری‌های تلویزیون تعاملی اینترنتی (OTT)

چند تاریخچه ارائه محتوای ویدئویی بر بستر اینترنت به دهه 90 میلادی بر می‌گردد، ولی خدمات نوینی که تحت عنوان OTT مطرح شده اند، کاملا با اشکال قدیمی‌تر تلویزیون اینترنتی تفاوت دارند. تفاوت اصلی OTT با IPTV آن است که در OTT، تمامی مزایای IPTV نظیر مناسب بودن برای گیرنده تلویزیونی محفوظ مانده است و صرفاً محدودیت نیاز به یک شبکه مدیریت شده و اختصاصی که در IPTV متعارف بود از میان برداشته شده است.
چنانکه میدانیم، فناوری IPTV از اوایل سده جدید میلادی در جهان معرفی و تجاری شده است و هم‌اکنون نزدیک به 100 میلیون مشترک در جهان دارد.
اما با توسعه و استانداردسازی بیشتر فناوری، افزایش پهنای باند دسترسی کاربران، افزایش تعدد و تنوع ابزارهایی که به اینترنت وصل می‌شوند و همچنین ظهور سرویس‌‌دهنده‌های ویدئویی پیشرفته و باکیفیت بر بستر اینترنت (مانند Netflix، Hulu وApple iTunes)، به‌تدریج ارائه‌دهندگان خدماتIPTV  متعارف به چالش کشیده شدند و راه برای گسترش OTT باز شد.
از سوی دیگر مشتریان می‌خواستند به محتوای مورد نظر خود «در هر زمان و در هر مکان و با هر وسیله‌ای» دسترسی داشته باشند. لذا تغییر بستر انتقال از «شبکه های مدیریت شده و اختصاصی» به سمت «اینترنت» به‌عنوان یک شبکه همگانی و همه جا در دسترس لازم می‌نمود؛ این گرایش نیز منجر به ایجاد و رشد OTT گردید.
به همین دلایل بود که OTT از سال 2008 در بازار تجاری مشاهده شد و سریعاً گسترش یافت و به موازات آن، Multi-screening یا چندنمایی (به این معنا که اپراتورها محتوای خود را همزمان در قالب گیرنده‌های  گوناگون مانند تلویزیون، کامپیوتر، موبایل و ... به کاربر ارائه کنند و تجربه کاربر در انتقال بین این گیرنده‌ها حفظ شود) نیز ممکن گشت. مزایای ایجاد شده توسط OTT بازار این فناوری را با رشد مناسبی همراه ساخته است. همچنین از سال 2009 فناوری تلویزیون‌های متصل (Connected TV) یا تلویزیون‌های هوشمند (Smart TV) نیز در بازار با استقبال روبرو شد که باعث می‌شود واسطهای گیرنده‌های تلویزیونی برای دستیابی به سرویس های OTT از میان رفته و به نوعی در سمت کاربر به قابلیت Plug & Play دست یابیم. هم‌اکنون شرکت‌های مطرح تلویزیون‌ساز جهان مانند سونی، پاناسونیک، ال‌جی، سامسونگ و هایسنس به ساخت این تلویزیون‌ها روی آورده‌اند.
ادامه مطلب را در بخش دوم بخوانید.